Manastırdan günümüze bir kilise ve bir şapel ulaşmıştır.

Kilisenin adı ilk olarak,951 tarihli “Grigor Khandza’nın Yaşamı” adlı elyazmasında geçer.Khandza Manastırı’nda Gürcü dilinde yazılmış olan ve halen Kudüs’te saklanan elyazmasında,III. Nerses’in piskoposluğu döneminde (641-661),doğum yeri olan İşhan’da tetrakonchos plânlı bir kilise inşa ettirdiği belirtilir.Ancak,kısa süre sonra başlayan Arap akınları sırasında kilise tahrip olur ve terk edilir.9. yüzyılın başında Rahip Saba,Kral Adarnese’nin (ölümü, 826) desteği ve maddi katkısıyla,tahrip olan kilisenin yerinde yeni bir manastır kurar ve manastırın ilk rahibi olur.

Kilisenin içindeki ve güney duvarındaki beş ayrı Gürcüce yazıttan,kilisenin 917 yılından başlayarak 1032 yılına kadar değişik dönemlerde onarıldığı anlaşılır.12.-14. yüzyıllarda ise kilisenin batı,kuzey ve güneyine yeni yapılar eklenir.

Çoruh Havzası’ndaki beş piskoposluk merkezinden biri olan manastır 17. yüzyıla kadar kullanılır.19. yüzyılda Osmanlı-Rus savaşları sırasında,Osmanlı ordusunun kışlası;19. yüzyılın sonundan 1983 yılına kadar kilisenin batı haç kolu cami olarak kullanılır.1987 yılında ise manastır TC. Kültür Bakanlığı tarafından tescil edilerek korunması gereken taşınmaz kültür varlıkları arasına alınmıştır.

Manastır Kilisesi,dıştan 35.00×20.70 m. boyutlarında,haç plân tipindedir.Kare plânlı orta mekan,herbiri yaklaşık iki metre çapında dört serbest taşıyıcılar üzerinde yükselen kubbe ile örtülüdür.Merkezi mekan dört yönde haç kolları ile genişletilmiştir.Doğu haç kolu yarım daire planlı apsisle sonlanır.Kilisenin apsisi,kemerlerle birbirine bağlanan sekiz sütunlu düzenlemesiyle kendine has bir özellik gösterir. Apsislerin iki yanındaki mekanlar iki katlıdır.Merdiveni bulunmayan ikinci kattaki odaların inzivaya çekilen keşişler tarafından kullanıldığı tahmin edilir...